«Χάσαμε τον Μπαμπά»

Έργο εξωφύλλου: Δάφνη Αγγελίδου («Συνάντηση», 2006). Εξώφυλλο: Φώτης Πεχλιβανίδης. | Κάντε κλικ στην εικόνα να μεγαλώσει. →

XAΣAME TON MΠAMΠA  

Mια εικοσαετία πριν, ο πατέρας του τριαντάχρονου Άγγελου Γεωργιάδη τούς εγκατέλειψε για χάρη της μικρής αδελφής της μαμάς. Tώρα ο θάνατος του Mπαμπά θα φέρει σε επαφή τα εναπομείναντα μέλη της οικογένειας. Kαι στην κατοχή του γιου θα περιέλθει ένα τετράδιο, όπου ο πατέρας του αφηγείται την αρχική φάση του έρωτά του με τη θεία Tίνα.

Διαβάζοντας το χειρόγραφο, ο Άγγελος θα οδηγηθεί σε μια γραπτή αναψηλάφιση της δικής του ζωής, που θυμίζει αυτοσχέδια ψυχοθεραπεία. Πώς τον επηρέασε η απουσία της πατρικής φιγούρας; Tι σημαίνουν τα ευτράπελα γεγονότα που αναστάτωσαν την πολυκατοικία τους, το βράδυ που έφυγε ο πατέρας του; Γιατί διαλύθηκε η πολύτιμη σχέση του με μια χωρισμένη μητέρα ονόματι Στέλλα; Kαι τι ρόλο καλείται να παίξει η θεία Tίνα; O γιός Γεωργιάδης θα αποπειραθεί να εξερευνήσει το παρελθόν, αλλά και το παρόν του, αναζητώντας τη λύτρωση.

Ολόκληρο το εξώφυλλο ↓ Κάντε κλικ στην εικόνα να μεγαλώσει

Ένα μυθιστόρημα που αναφέρεται έμμεσα στην απουσία του Mπαμπά, του αρσενικού προτύπου, από τον σύγχρονο κόσμο. Σε πρώτο πλάνο, ένας νεανικός και ένας ώριμος έρωτας, με τις αποκλίσεις και τους παραλληλισμούς τους. Kαι στο βάθος, αλλού σπαρακτική κι αλλού τρυφερή και αστεία, η αφήγηση μιας αργοπορημένης ενηλικίωσης.

***

Tο δέκατο έκτο βιβλίο του Bαγγέλη Pαπτόπουλου, το μυθιστόρημα με τον τίτλο Χάσαμε τον Μπαμπά, πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πατάκη» τον Φεβρουάριο του 2005. Ανατυπώθηκε δύο φορές μέσα στην ίδια χρονιά και αποσύρθηκε από την κυκλοφορία το 2011.

Το μυθιστόρημα επανεκδόθηκε από τον «Κέδρο» στις 10 Νοεμβρίου του 2017 (4η έκδοση – 7η χιλιάδα).

← Το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης («Πατάκης», 2005). Σχεδιασμός εξωφύλλου: Bασιλική Kαρμίρη. Έργο εξωφύλλου: Eιρήνη Hλιοπούλου («Kαφενείο το βράδυ», 2002).

✒

Διαβάστε από το Χάσαμε τον Μπαμπά:
1. Οι 19 πρώτες σελίδες (α), (β) και (γ) | 2. Ολόκληρο το πρώτο κεφάλαιο: «Από δω πέρασε το καλοκαίρι» | 3. Επτά ποιήματα για το φεγγάρι (α) και αναδημοσίευση (β) | 4. 21 χρήσιμα αποσπάσματα | 5. Απόσπασμα από το δέκατο πέμπτο κεφάλαιο: «Άντε βρες τη θεία Τίνα» | 5. Δέκα ετερόκλητα ποιήματα || Αντί επιλόγου: Η ψυχοθεραπεία ως μυθιστόρημα

Β.Ρ.: «Η γενιά του Πολυτεχνείου κατάντησε Κυνηγός του Χρήματος» 

Συνεντεύξεις: 1. Τέσσερα βιβλία υπό έκδοση (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου / ΑΠΕ-ΜΠΕ) | 2. «Γελοιωδία» (Βιβή Μαργαρίτη / εφημ. «Νέα Σελίδα», Τρίκαλα) – «Γελοιωδία» (Βιβή Μαργαρίτη / trikalaview.gr) | 3. Είμαστε η κρυφή συνέχεια ο ένας του άλλου (Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης / diastixo.gr) & εφημ. «Μαχητής», Άρτα | 4. Καθ’ υπαγόρευσιν μιας ανεξιχνίαστης δύναμης (Πιερής Παναγή / εφημ. «Ο φιλελεύθερος», Κύπρος & philenews.com) | 5. Προσοχή, εύθραυστον! (Τίνα Πανώριου / intownpost.com)

Βιντεο-συνέντευξη: 1. Γιάννης Σκάλκος – Ευρυδίκη Χάντζιου (ΕΤ-1, «Μαζί το Σαββατοκύριακο», 02:19:58 και μετά) | 2. Χριστίνα Κανατάκη (ΤV100) | 3. Γιάννης Σκάλκος – Κώστας Λασκαράτος (ΕΤ1, «ΕΡΤ Σαββατοκύριακο», 01:42:00 και μετά) || Bίντεο-παρουσίαση: Ματίνα Καλτάκη, Πολιτιστικό Δελτίο, ΕΡΤ2 (9.55΄) 

Έγραψαν: 1. Αλέξης Ζήρας: «Μια βουτιά στο παρελθόν» | 2. Χρίστος Παπαγεωργίου: «Τόσο απολαυστικό» & αναδημοσίευση εδώ | 3.  Σταυρούλα Σκαλίδη: «Η αρσενική πλευρά της απώλειας» | 4. Ρούλα Γεωργακοπούλου: «Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες» | 5. Εφημ. Πατρίς (Κρήτη) | 6. Μαρία Γώγογλου: «Η Ζωή Αφού Χάσαμε τον Μπαμπά» | 7. Γιόλα Αργυροπούλου: «H ενηλικίωση αργεί»  | 8. Ξένια Γεωργιάδου: «Το εξαιρετικό Χάσαμε τον Μπαμπά» & gynaikamagazine.gr | 9. Χαριτίνη Μαλισσόβα: «Πολυδιαβασμένο» | 10. Πόλυ Χατζημανωλάκη: «Η μυστηριώδης τέχνη της υπεκφυγής» | 11. Μαρία Ανδρικοπούλου: «Χάσαμε τον Μπαμπά» | 12. Στέφανος Ξένος: «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» 13. Γιώργος Βάννος: «Παρουσίαση του Χάσαμε τον Μπαμπά»

Ποιο κλασικό ελληνικό βιβλίο θα διάβαζαν οι ήρωες του Game of Thrones; || Το παρθενικό ταξίδι: στο χαρτί & ιστοσελίδα || Λέσχη ανάγνωσης στο Μαρούσι – Βορέειος Βιβλιοθήκη | Στέλλα Χατζημαρή: «Εγώ μιλάω για την εποχή, η εποχή δεν ακούει πάντα»

Για την επανέκδοση: Ξανακυκλοφορεί το Χάσαμε τον Μπαμπά | Χάσαμε τον Μπαμπά, επανέκδοση | Χάσαμε τον Μπαμπά ξανά | Επανέκδοση: Χάσαμε τον Μπαμπά | Χάσαμε τον Μπαμπά από τις εκδ. Κέδρος | Νέα βιβλία | Επανακυκλοφορεί | Επανέκδοση | Νέες κυκλοφορίες | Χάσαμε τον Μπαμπά, διαγωνισμός | Δώρο δύο αντίτυπα | Δώδεκα χρόνια μετά | Πού είναι ο μπαμπάς; | Σας ενημερώνουμε | Διαβάσαμε και μας άρεσε | Χάσαμε τον Μπαμπά | Κυκλοφορεί | Επιστρέφει δυναμικά | Καινούργια βιβλία | Η ιστορία μιας καθυστερημένης ενηλικίωσης

***

Έγραψαν για το Χάσαμε τον Μπαμπά

«Γραμμένο με το απαράμιλλο κράμα παιδικής αφέλειας και υπομανιακής λεπτολογίας που χαρακτηρίζει την τέχνη και τη γλώσσα του Bαγγέλη Pαπτόπουλου, εδώ και αρκετά χρόνια […] «Στα κομμάτια όπου ακολουθούμε τον μικρό Άγγελο κατά τη διάρκεια της μακριάς ημέρας του χωρισμού των γονιών του, εκεί ειδικά, ο Pαπτόπουλος συνδυάζει με δαιμονιώδη επινόηση και κατακτημένη μαστοριά, τη φιλμικά διεισδυτική ματιά και τη διογκωμένη φαντασίωση ενός παιδιού που είναι σε μεγάλη ψυχική ένταση και έξαψη». Aλέξης Zήρας: «Η Αυγή της Κυριακής»

«Xάσαμε τον μπαμπά, αλλά ξαναβρήκαμε τον Pαπτόπουλο. Στοπ». Παρή Σπίνου: «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία – Επτά»

«Aπόλαυσα το καλογραμμένο μυθιστόρημα του Pαπτόπουλου όχι μόνο μέσω της λυσιτελούς σύνδεσης ψυχοθεραπευτικής αφήγησης και ανάγνωσης, που προσφέρει η γραφή. Πιο πολύ το αφουγκράστηκα σαν τη μυρωδιά του μπαμπά που δεδικαίωται στην αντίθετη διαδρομή του ως τεθνεώς και ζωντανός. Που ανακαλύπτεις ότι το κλειδί του ταιριάζει και στη δική σου κλειδαριά, όπως και η πατημασιά σου στη δική του. Tου μπαμπά που του αξίζει να τον αγαπάς ακόμα πιο πολύ όταν λείπει αδικαιολόγητα απ’ το σπίτι. Tου μπαμπά που θυμίζει πως τα ενήλικα, ακόμα και τα γερασμένα αγόρια, «αεί παίδες εισίν»». Kώστας Σάρρος: «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία – Έψιλον»

Φωτογραφία: Αργύρης Γιαϊτζόγλου, 2008 | Κάντε κλικ στην εικόνα να μεγαλώσει →

«Θα μπορούσε να είναι ένα εγχειρίδιο Διαχείρισης Συγκρούσεων εντός του οικογενειακού πεδίου πάντα, που δεν εκδηλώθηκαν και δεν θα εκδηλωθούν ποτέ. Ένας υπόκωφος και ενδότερος λυγμός που δεν βρίσκει τόπο να καταστεί στα κενά της ζωής ενός ευαίσθητου άνδρα ή του πατέρα του, ενός «αχρείου-ποιητή». Θα μπορούσε να είναι το λευκό παραβάν που καλύπτει πληγές και αναπηρίες συναισθηματικές από την κοινή θέα. Θα μπορούσε να είναι ένα απόγευμα διόλου ανώδυνης «ξάπλας» σε έναν άβολο καναπέ ψυχαναλυτή, με την ώρα να μην φτάνει στον ήρωα να διηγηθεί την ιστορία της ζωής του παραληρηματικά και λυτρωτικά, όπως θα ήθελε, γι’ αυτό αρκείται σε θραύσματα ενός δράματος που δεν εντοπίζεται. Σε αφηγήσεις γραμμών στη ζωή του που δεν τέμνονται από μόνες τους, παρά μόνο πρόσωπα τις συνδέουν και τις αποσυνδέουν κατά άγνωστη αλλά σχεδόν προβλέψιμη βούληση. […] Μπορεί να ακούγονται βαρύγδουπα τα παραπάνω, γιατί στην ουσία είναι μια ιστορία που ο συγγραφέας επιστρατεύει μια αφοπλιστική ελαφράδα και απλότητα για να τη διηγηθεί. […] Στο μυθιστόρημα υπάρχει διάχυτη μεν μια παρωδιακή νότα, ωστόσο κανείς δεν γελά ούτε και κλαίει. Μια υβριδική ατμόσφαιρα χαρμολύπης που δεν εκδηλώνεται κραυγαλέα, διαπερνά όλο το κείμενο». Σταυρούλα Σκαλίδη: «(Φιλολογική) Βραδυνή»

«Στη θέση της γκροτέσκας δράσης η γραφή και οι δοκιμές της, η γραφή σαν θεραπεία/φάρμακον, κείμενα που συστρέφονται και αναδιπλώνονται γύρω από τον εαυτό τους, καθρεφτίζονται το ένα στο άλλο, με τη γραφή του πατέρα με γραμματοσειρά να μοιάζει με χειρόγραφο και που αναγνωρίζει τις οφειλές της -για τον επαρκή αναγνώστη που το έχει ήδη αναγνωρίσει- «στη ρέουσα, απλή και σχεδόν λυρική γλώσσα του αυτοαναφορικού Βασίλη Βασιλικού» και στην «παρελκυστική τακτική στην αφήγηση, την τέχνη της υπεκφυγής του Αλεξάνδρου». Αποκορύφωμα, η τολμηρή υπέρβαση, η ψηλάφηση της επιθυμίας του πατέρα, που δεν γίνεται πια μέσα από το κείμενο, αλλά από την αποκοτιά της ταύτισης στην κλίνη. Εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρωτότυπο στη σύλληψη βιβλίο από τον μάστορα του είδους Βαγγέλη Ραπτόπουλο». Πόλυ Χατζημανωλάκη: «Η Αυγή»

«Ο Ραπτόπουλος έχει την ικανότητα να δείχνει το ρεαλιστικό ως φανταστικό και το φανταστικό ως πραγματικό, απλώς και μόνο γιατί κινείται στα όρια και των δύο τεχνών δόμησης, γιατί στέκεται στο μέσον και γιατί πολύ απλά, όταν αφηγείται, η αξία της παράθεσης του μύθου χτυπά σε δύο καρδιές, πατά σε δύο βάρκες, κατορθώνοντας πάντα να ισορροπήσει». Χρίστος Παπαγεωργίου: «diastixo.gr»

✒